Wanneer het theaterhuis van Naomi (Evelien Bosmans) een slecht rapport krijgt voor hun diversiteitsbeleid staat haar wereld op z’n kop. Men wil meer grijs op de planken zien waardoor er niets anders op zit dan aan te kloppen bij grootvader Cornelius (Katelijne Verbeke), een oude knar met zelf een verleden op de bühne.
Een bezoekje na tientallen jaren stilte loopt niet zonder slag of stoot. Familiale vetes en tegenstrijdige idealen zorgen voor twist en verdeeldheid tussen Cornelius en kleindochterlief. Hij die bestempeld wordt als boomer, een bevoorrechte übermensch, een rasechte racist, een oversekste kortzichtige boer. Zij een naïeveling, een alien vastgekleefd aan haar smartphone, een wereldverbeteraar die de jeugd van tegenwoordig moet voorstellen.
Een gesprek over koetjes en kalfjes krijgt al snel een bitse en scherpe ondertoon vanwege hun uiteenlopende meningen. “Ieder zijn meug, zei de boer, en hij kroop op zijn varken”, reageert Cornelius, als hij verneemt dat zijn kleindochter een non-binaire partner aan de haak heeft geslagen. Maar de wenkbrauwen worden pas echt opgetrokken wanneer Cornelius’ nageslacht haar ideeën over ‘zwartjes’ deelt. Zij die vroeger sprak over ‘pygmeetjes’ kan niet langer de verwijten van Cornelius aanhoren over ‘die mannen van de buitenwijken’. ‘Vroeger was alles beter’, predikt hij. Maar is dat ook echt zo?
Een generatiestrijd over zowat alles. Cornelius versus de aliens als pure satire in een alledaags jasje. Een debuut waar kaken verkrampen en lachrimpels zich vormen. Herkenbaar, gemoedelijk en bovendien sterk vertolkt door topactrices Katelijne Verbeke en Evelien Bosmans.
Kiezen voor een voorstelling van Bosmans kwam wellicht niet helemaal onverwachts gezien ik al meerdere theaterstukken van haar op de teller heb staan. Een sterke inleving, verrassende dialogen, boordevol drama en een vleugje absurditeit stonden hoog op mijn verlanglijstje en werden meer dan ingelost. Want ook na ‘Cornelius en the aliens’ kon ik als fervente Bosmans-fan enthousiast en voldaan huiswaarts keren.
Het pingpongeffect van beide visies zorgt voor een krachtige spanningsopbouw dat ontaardt in humor. Hoewel ook ik mezelf tot de jongere generatie mag rekenen, kan ik me vinden in de soms wat lompe maar welgemeende uitspraken van opa Corneel. Je kan je te allen tijde vinden in ieders verhalen en gedachten. Beide perspectieven hebben hun waarheden.
De afloop is wellicht het mooiste en meest memorabele aan de ganse woordenstrijd. Jong en oud vechten voor ieders idealen maar kunnen uit liefde voor elkaar hun meningsverschillen aan de kant zetten. Er zijn geen verliezers, enkel winnaars. Kortom; de voorstelling was een krachtig evenbeeld van vele debatten op familiefeesten waarin ieder van ons zich kan herkennen en tevens iets uit kan leren.
Janssens, T. (Regisseur). (2024, 14 maart). Cornelius en the aliens. [Theatervoorstelling]. Bosmans, E.& Verbeke, K.